No3D Corporation

- W zasadzie to nie jestem do końca pewna skąd - stwierdziła drapiąc się po podbródku. - Od młodości byłam częścią cyrku. Więc no w zasadzie to nie mam konkretnego miejsca urodzenia. Nie wiem czy byłam adoptowana, czy urodziła mnie moja matka. Więc no jest to jedna z tajemnic wszechświata - oznajmiła nonszalancko i wzruszyła ramionami.

- Cóż, przynajmniej tutaj nie musisz być gwardzistą przyjaźni - stwierdziła i zaczęła zakładać swoje buty. - Dobra, ja lecę na stronę na chwilę. Zobaczymy się za jakiś czas prawda - rzuciła i wyszła z pokoju. Więc na razie zostałeś samemu. Z jeszcze śpiącą Illyią.

Oprócz prostego, średniej jakości i stanu wikińskiego miecza oraz swoich ubrań w zasadzie nie miałeś ekwipunku. Więc owszem, praca będzie ci potrzebna. Żeby mieć cokolwiek lepszego do walki.
Wreszcie usłyszałeś, jak drewno z drugiego łóżka zatrzeszczało a potem jak Illyia ziewnęła.
- Dzień dobry... - powiedziała przecierając oczy.

- Bywało lepiej... ale bywało też gorzej - stwierdziła przeciągając się. - Zdecydowanie będę tęskniła za swoim starym łóżkiem. Ale przynajmniej nie jest aż tak, źle pod względem temperatury. Mieszkałam kiedyś w miejscu które było w zasadzie tak samo zimne jak ten kraj - stwierdziła - A jak tobie? - zapytała zakładając powoli buty.

- Z tym chyba będziemy musieli poczekać na Lohse... - skomentowała na temat jedzenia. Gdy nagle drzwi się otworzyły i zobaczyliście rudowłosą bardkę.
- O, świetnie. Wstaliście więc możemy lecieć coś zjeść i się zbieramy - oznajmiła podchodząc do łóżka, chwytając swoją torbę i lutnię i ruszając ku drzwiom. - No zbierajta manatki - oznajmiła i wkrótce wszyscy kierowaliście się na dół.
Dziś posiłek odbył się bez żadnych incydentów, a po dość skromnym śniadaniu ruszyliście w dalszą drogę.

Będąc już na trakcie Lohse obróciła się do was.
- Podobno była tu niedaleko bitwa. Będzie trzeba uważać na dezerterów. Jesteście dobrzy w ukrywaniu się? - zapytała.

Lohse spojrzała na ciebie i wzruszyła ramionami.
- Jeśli czujesz się na tyle pewnie, to w porządku. Tylko, że raczej nie będę mogła uratować ci dupy jeśli stanie się coś złego - stwierdziła po chwili.
- Nie martw się. Jestem dość pewna jego zdolności ukrywania się - odezwała się Illyia.

Minęło jakieś trzydzieści minut nim dotarliście do pola bitwy. Było to dosłownie duże pole, teraz pokryte zwłokami. Lohse i Illyia ukryły się w niedużym zagajniku który był w pobliżu pozwalając ci się trochę rozejrzeć.
I szczerze powiedziawszy, wyglądało to kiepsko. Większość pancerzy była pustymi skorupami które wydawały się jakby lekko stopione. Podobnie z mieczami. Znalazłeś nawet jedną masę broni która była absolutnie bezużyteczna, będąc po prostu masą stali z kawałkami ostrzy które wystawały.

Cały czas słyszałeś też dziwne dudnienie w uszach. Jakby odgłosy zmarłych wciąż śpiewających pieśni bitewne. Po pewnym czasie przestałeś jednak zwracać na to uwagę.

- Si vis pacem para bellum... - złamane włócznie, stępione miecze. Nic przydatnego.
- Dulce bellum inexpertis... - znalazłeś za to rękawice które na ciebie pasowały. Coś przydatnego.
- Casus belli... - zaraz potem napierśnik który udało ci się założyć.
- Deus vult... - nawet nagolenniki. Wciąż było to biedne, ale dość przydatne.\
- Inter arma... silent leges. Bellum omnium. contra omnes. - dudnienie wciąż wypełniało twoje uszy stając się nieco bardziej irytujące.
- Bellum omnium calcuto est... - to nie było dudnienie. To był męski głos. I gdy spojrzałeś w jego stronę zobaczyłeś osobę ubraną w pełną zbroję, z długim mieczem przy pasie. Kopiącą jakiś dół w ziemi łopatą.
- Lus ad bello, lus ad belli. - śpiewał jakąś, nieznaną ci, pieśń.