No3D Corporation

Spoglądam na zamek księcia, przyglądając mu się obojętnie. Przez moment błądzę myślami, w stronę Madelein, którą zostawiłam pod cudzą opieką, jednak po chwili odganiam od siebie tę myśl. Gdy powóz zatrzymał się przed wejściem do gmachu, przybieram hardy wyraz twarzy i czekam, aż woźnica otworzy drzwi.  . "No książę... zobaczmy czy jesteś tak dobry, jak o tobie mówią."
Powoli i z gracją wychodzę z powozu, robię głębszy wdech wciągają wieczorne powietrze i kieruję się w stronę głównego wejścia. "Czas zacząć bal..." Uśmiecham się sama do siebie, poprawiając kreację za pomocą magii. Zbliżając się do wrót rezydencji, przybieram przyjazny uśmiech.

Ukłoniłam się lekko i z uśmiechem odpowiedziałam gospodarzowi.
-Dziękuję za zaproszenie drogi lordzie. Jakże mogło, by mi nie przypaść do gustu? Gdy gospodarzem jest ktoś tak znamienity, jak Pan, lordzie Drax.
Uśmiecha się do niego.
-Mam nadzieję, że będę miała przyjemność, jeszcze Pana spotkać tej cudownej nocy.
Ukłoniłam się lekko i odeszłam w kierunku sali balowej, aby rozeznać się w jej rozkładzie oraz rozeznać się w co bardziej znamienitszych gościach, którzy zapewne już przybyli. Przechadzam się spokojnie po sali, starając się podsłuchać co ciekawsze rozmowy. Jeżeli chodzi kelner, z tacą na której są kieliszki z winem, to biorę jeden za pomocą magii i sączę dla niepoznaki.

Spoglądam na nieznanego mi kuca ziemnego i uśmiecham się lekko. Kryjąc pogardę za maską uśmiechu odpowiadam, mu melodyjnym głosem.
-Dobry wieczór Panu. Niestety musi Pan wybaczyć, ale właśnie idę do swojego towarzysza.
Kłaniam się i kieruję swe kroki na balkon, gdzie znajduje się moje zadanie. Gdy tylko wyjdę na balkon, to podchodzę spokojnie do balustrady i spoglądam w niebo. Delikatnym głosem zwracam się do lorda, patrząc cały czas w niebo.
-Piękna noc. Wciąż tak spokojna pomimo zmieniającego się świata.
Przenoszę spojrzenie na Draxa
-Nieprawdaż drogi lordzie?
Patrzę na niego obserwując dokładnie jego reakcje, przybierając pozę zatroskanej i lekko osamotnionej klaczy.

Spoglądam na niego z posępnym uśmiechem.
-Nie miałam z kim przyjść lordzie. Mój ojciec i brat zginęli podczas wojny, a ja zostałam sama z moją ukochaną Madelein, którą się opiekuję odkąd straciła ojca i matkę. Wszak nie mogłam zabrać jej ze sobą, bo jest jeszcze bardzo młoda. Sama podróż byłaby dla niej ciężka, ze względu na aurę panującą w mieście.
Uśmiecham się lekko.
-Może kiedyś będzie mi dane doczekać innych czasów gdzie słońce znów przynosi radość, a nie kolejny szary dzień. Szkoda, że jedyne co pozostało, to nadzieja.
Spoglądam mu głęboko w oczy.
-Nie wyobrażasz sobie panie, jak czasem marzę o tym aby móc coś zmienić. By znów móc odczuwać tę magiczną aurę, która była w tej krainie, jeszcze tak niedawno. Ten cudowny śmiech wśród skąpanych w blasku słońca, ulic Canterlotu. Nie chciałabym tego dla siebie, ale dla małej. Wszak nie zasłużyła, by dorastać w tak okrutnych czasach. Żadne dziecko na to nie zasłużyło... Bo cóż to za dzieciństwo, gdy wszędzie unosi się widmo strachu?

Uśmiecham się do niego spoglądając mu zalotnie w oczy.
-To bardzo miła i kusząca propozycja. Już sama nie pamiętam, kiedy miałam okazję spędzić czas z kimś, o tak wielkim sercu.
Spoglądam w stronę sali balowej.
-Może zatańczymy na dobry początek, tej jakże cudownej nocy?

Robię kilka kroków do przodu, po czym obracam się w kierunku jego kierunku. Wykonując obrót zarzucam zalotnie grzywą i spoglądam w jego oblicze.
-Słowa mają wielką siłę mój lordzie.
Uśmiecham się do niego.
-Nawet nie wiesz, jak wiele ich dziś usłyszałam od męskiego grona twoich gości. Którzy bezskutecznie się nimi posługiwali... Jednak cóż ci chłopcy mogą wiedzieć, gdy wśród nich znajduje się ktoś tak dostojny i elokwentny, jak ty, mój panie. Pełen wdzięku i mądrości.

Uśmiecham się lekko i spoglądam na niego z zaciekawieniem.
-Sam doskonale wiesz, która odpowiedź jest prawidłowa
Podchodzę do niego i kładę mu kopyto na ręce.
-Naprawdę łudzisz się, że Lord Galax, wysłałby obojętnie jaką klacz. Gdyby nie chciało mu się przyjść?
Odchodzę od niego i siadam na kanapie, rozkładając się wygodnie. Milczę przez krótką chwilę, po czym odzywam się do lorda.
-Skoro nie chcesz walczyć, to usiądź i porozmawiajmy, jak na istoty szlachetnie urodzone przystało, a później... kto wie... może jeszcze spędzimy miło ten czas...