No3D Corporation

Zauważasz, że oba ciała są pozbawione głów. Analogicznie też czapek nie mają, jednak ubrania są w miarę. Pierwszy ma na sobie miękkie skórzane buty, dosyć ciche do poruszania się ale niezbyt ciepłe. Do tego luźne workowate spodnie spięte od zewnątrz paskami materiału by przylegały bardziej. Podobnie kuszulina, wszystko to z lnu i w barwach ciemno-brązowych. Z wyposażenia znajdujesz parę rzeczy, między innymi broń. Którtką prostą katanę, długa jak od łokcia do końca palców dłoni, w czarnej drewnianej pochwie i z podobnież czarną plecionką na rękojeści. Na plecach zaś nieduży worek przerzucony przez ramię, w nim jedynie mały skórzany bukłak wypełniony jakimś płynem, oraz bohen twardego ciemnego chleba. Ściągając z niego ubrania widzisz, że nie ma on kryształu tak jak ty.

Zakładasz to wszystko na siebie, jest lepiej, nie cudownie, ale mniej pizga po piździe. Na plecach ninja-to i worek. Drugi kolega, podobnie jak poprzednik, nie ma kryształu. Ma na sobie podobne ubrania, jednak oprócz tych samych lnianych ubrań, ma również pikowaną kurtkę. Dosyć gruba, oraz za duża na ciebie jak wszystko inne. Ta jednak jest bardziej zielonkawa na zewnątrz. Do tego ma skórzany pas ze szlufką na toporek leżący przy jego dłoni. Krew jest już stwardniała, ale nie mogą tu leżeć dłużej niż dzień.

Okolica jest okropnie szara, drzewa są pozbawione liści, jedynie iglaki jakkolwiek się wyrużniają, jednak nawet te są ciemne. Widzisz też czemu. Gdzie okiem sięgnąć w gęstwinę są groby, wzgórki ziemi, zbite deski w różne symbole religijne, nawet parę kamieni z imieniami. Widzisz też wydeptaną wąską ścieżkę, wąską, może dla powozu, jednak dla ciebie wręcz szeroka. Idzie ona gdzieś dalej, od tego cmentarzyska. Patrząc do swojego niedoszłego grobu nie widzisz nic, przynajmniej na początku. Przyglądając się dokładniej widzisz małą deseczkę z wypalonym słowem. "Przeklęta"

Idąc tak masz dziwne odczucie, jakby ktoś patrzył się na ciebie. A fakt, że oba ciała były obok twojego grobu i to bez głów, nie należy do pozytywnych. Idziesz tak dobrą chwilę. Ścieżka sama w sobie wije się lekko, oraz powoli idzie w górę. Cały czas jednak jesteś w tym cmentarnym lesie. Gdy przechodzisz tak dłuższą chwilę to dostrzegasz, że to miejsce jest w znacznej depresji terenu. Natomiast dalej ścieżka wije się już mniej. Oraz drzewa jakby odzyskiwały kolory. Uczucie bycia obserwowaną nie znika.

Rozglądasz się jednak niczego nie widzisz. Uczucie jakby malało wraz z oddalaniem się od centrum tej nekropolii. Jest też względna cisza, nie słychać nawet kruków. Patrząc jednak w przeciwnym kierunku dostrzegasz dym, gdzieś dalej tak jak prowadzi trakt.

Mija ci tak prawie godzina, a może i więcej? Nie możesz wyczuć czasu w tym miejscu, możliwe że to przez tą szarość na niebie. Idziesz, już dosyć zielonym, gęstym lasem, a dym widzisz jak unosi się znad niedużego ogniska. Przy nim zaś dwóch żołnierzy w przeszywanicach, kolczugach i hełmach. Broń odłożona na bok. Za nimi zaś drewniana palisada ciągnąca się w diabły wiedzą jak daleko w głębie roślin. Otwarta brama, a zza palisady, na podwyższeniu, widzisz dwóch innych soldatów. Każdy jeden ubrany tak samo w te same błękitno srebrne barwy. Jeden z tych na górze krzyczy w twoją stronę i natychmiast mierzy do ciebie z muszkietu.
-Stać! Kto idzie?!
Ci na ziemi zrywają się i od razu chwytaja za włócznie.

-Mam nadzieję. Czego szukałaś w Cmentarnym Lesie? Nie kojarzę byś wychodziła z miasta- mówi dalej ten strzelec.
Ci na ziemi stają bliżej bramy, tak by nic nie mogło przejść.