No3D Corporation

Było to trochę trudniejsze bo dźwięk odbijał się echem i musiałeś zastosować swoje umiejętności tropienia, Bedivere był raczej zadowolony z tego powodu.
- Ona nie była Boginią, po prostu wyciągnęła miecz z kamienia - burknął pod nosem.
Wreszcie dźwięk zaczął robić się głośniejszy.
W pewnym momencie był na tyle głośny, że strzała leciała w waszą stronę. Co prawda udało ci się tego uniknąć (musiałeś przyznać, twój refleks i szybkość wzrosły).
- Ah, to tylko wy - rzuciła kobieta z... kocimy uszami.
- Wiedziałaś od początku, że to my - stwierdził Bedivere który złapał strzałę swoją srebrną ręką.

- To by wyjaśniało czemu słyszałam tylko jedną osobę, wciąż nie potrafisz się skradać Bedivere. Słychać cię z kilometra - stwierdziła.
- Cóż, ciężko skradać się w zbroi i gdy twoja ręka jest zrobiona ze srebra - stwierdził.
Łuczniczka spojrzała na ciebie.
- Jestem Atalanta. I jestem łucznikiem - powiedziała.

- Wiemy o jednej osobie, innym Assassinie który wyszedł na zwiad. Ale, skoro mamy teraz ciebie, będziesz mógł zrobić to samo - stwierdziła łuczniczka. - Przy okazji, wiesz już o tym, że walczą w sumie trzy drużyny, nie dwie? - zapytała. - W każdym razie, potem zaznaczę ci tereny jakie określiliśmy jako możliwe bazy, będziesz mógł się tam udać - stwierdziła.
- Nie będziesz musiał walczyć, ale i tak ważne jest żebyś uważał - dodał Bedivere.

- To doskonale. Przyda nam się to, znanie przeciwnika pomaga w takich sytuacjach - stwierdził Bedivere.
- W każdym razie, wróć do mnie jakoś za dwie godziny, pokażę ci mapy, do tego czasu pewnie i tak każą ci już wyruszać - oznajmiła Atalanta. - A teraz, jeśli pozwolicie, wróciła bym do tego co robiłam wcześniej

- Nie potrafisz jej wyczuć? - zapytał zdziwiony Bedivere. - To dziwne. Powinieneś bez problemu wiedzieć, gdzie teraz się znajduje, chyba dasz radę samemu znaleźć jej pokój - stwierdził miecznik.
Faktycznie, czułeś gdzie jest. A nie była już w sali gdzie wcześniej rozmawiała z innymi mistrzami.

Cóż, znalazłeś owe zdjęcie, chociaż było teraz nieco nasiąknięte krwią. Ciekawą rzeczą jednak było to, że zarówno ty i Fluttershy byliście na zdjęciu ludźmi.
Po chwili znalazłeś drzwi po drugiej stronie których czułeś obecność swojej mistrzyni, chociaż nie mogłeś do końca określić co robiła.

Po zapukaniu usłyszałeś "idę" i zaraz potem bose kroki na dywanie, drzwi się otworzyły i zobaczyłeś dziewczynkę która wcześniej cię przywołała.
- Oh, pan Assassin, właśnie o panu myślałam - łatwo było zauważyć, że próbowała brzmieć poważnie. Co jednak średnio jej wychodziło.

- Ja... po prostu jestem do tego przyzwyczajona - stwierdziła. - Ale, tak, tak proszę - i odsunęła się od drzwi, pozwalając ci wejść. Potem zamknęła i wróciła do biurka a potem siadając na krześle, gdzie mogłeś łatwo zauważyć, że jej nogi nie sięgają do podłogi. - Więęc... panie Moon, o czym chciał porozmawiać?